روی دفتر یاداشتم خیلی پررنگ نوشت ام پاییز همیشه یادم می ندازه که تنهام

   نشسته ام رو به آینه و عشق نیست.

و دست رویایم گل نخواهد چیـــــــــــد

شـــــب کوچه دلتنگی من اســـــــــت

و روز چادر نمناک تنم که می پیـــــچد دور هر چیز که حس خوشبختی مرا زنده می کند..

انگار پر شده بودم از همهمه ، دلهره و بیزار بودم از پنجره

و ستاره هایی که کم و کمتر میشدند..

امروز دردی عجیب کشیدم..

دست غروب وحشی را می دیدم که روی گلویم آتش نفرت می کشید و باران را سیاه ِ سیاه ِ سیاه.

غم می آمد و هیچ کس آن را نمی خورد

تب می آمد و دستمال مرطوب کنار استخوان دیوار لم داده بود

بغض می آمد و تمام پنجره ها بسته بودند

اگر پنجره ها باز بودند آن وقت چشم همسایه هم کج میشد تا مبادا سیاهی روزگارش را بدزدند..