از صدای سکوت دلم خسته ام
باد می وزد … این روزها به لحظه ای رسیده ام که با تمام وجود ملتمسانه از اشکهایم می خواهم که یادت را از ذهن من بشوید یادت را بشوید تا دیگر به خاطر تو با خود جدال نکنم من تمام فریادها را بر سر خود می کشم چرا می دانستم که در این وادی، عشق و صداقت مدت هاست که پر کشیده اند اما با این همه تمام بدبینی ها و نفرت ها را به تاریک خانه دل سپردم سرودی دیگر گونه آغاز کردم و تو چه بی رحمانه اولین تپش های عاشقانه قلب مرا در هم کوبیدی تمام غرور و محبت مرا چه ارزان به خودخواهیت فروختی اولین مهمان تنهایی هایم بودی روزی را که قایقی ساختیم و آن را از از ساحل سرد سکوت به دریای حوادث رهسپارکردیم دستانم از پارو زدن خسته بود زخم دستهایم را مرهم شدی و شدی پاروزن قایق تنهایی هایم به تو تکیه کردم هیچ گاه از زخمهای روحم چیزی نگفتم و چه آرام آنها را در خود مخفی کردم دوست داشتم برق چشمانت را مرهمی کنی بر زخمهای دلم اما لیاقتش را نداشتم مدت ها بود که به راه های رفته به گذشته های دور خیره شده بودی من تک و تنها پارو می زدم و دستهایم از فرط رنج و درد به خون اغشته بود تحمل کردم وهیچ نگفتم چون زندگی به من آموخته بود صبورانه باید جنگید به من آموخته بود که در سرزمینی که تنها اشک ها یخ نبسته اند باید زندگی کرد امروز دریافتم که حجمی که در قایق من نشسته بود جز مشتی هیچ چیز دیگری نبود و ای کاش زود تر قایقم را سبکتر کرده بودم با این همه بهترینم دوستت دارم هرگز فراموشت نمی کنم هیچ کس این چنین سحر آمیز نمی توانست مرا ببرد آنجایی که مردمانش با هیچ زندگی می کنند به هیچ اعتقاد دارند و با هیچ می میرند چه زیبا! گفتم دوستت دارم چه صادقانه! پذیرفتی چه کودکانه! با تو خوش بودم چه ابلهانه! همه چیزم شدی چه زود! به خاطر رویاهایت مرا ترک کردی چه حقیرانه! نیازمندت شدم چه ناجوان مردانه! واژه غریب خداحافظی بر من آمد چه غریبانه! بغضم شکست چه راحت! به او هم دروغ گفتی چه بیخییال! از کنارم با او گذشتی چه بی انصاف! با او هم آغوش شدی چه بیرحمانه! من سوختم لبخند سردم نشانه ی غمهایم شده چه احمق است کسی که این لبخند را ببیند و پی به اعماق وجود غمگینم نبرد. گفتی که نخواهی رفت خواهی ماند تا ابد دوست خواهی داشت اما تمام نرفتن ها را رفتی !!! تمام ماندن ها را نماندی!!!!!!! تمام دوست داشتن ها را......... رها کردی دیگر از همه اطرافیانم حتی از در و دیوار سکوت وتنهائی ام خسته شده ام.از همه......................... ای خدا...... احساس خوبیه وقتی یه نفر دلتنگت میشه...! احساس بهتریه وقتی یه نفر عاشقت میشه...! اما بهترین احساس اینه که بدونی یه نفر هیچوقت فراموشت نمیکنه کاش میشد برگشت به گذشته کاش می شد آینده رو دید کاش دوباره به دنیا می آمدم کاش همیشه جوان بمانیم کاش همیشه شاد باشیم کاش حسرت هیچ چیز به دل مان نماند کاش می فهمیدیم کاش درک می کردیم بودن را کاش میشد معنای عشق رو فهمید کاش خوبی ها زیاد بشن کاش آدما با هم سر جنگ نداشتن کاش میشد رفت سفر کاش دل تنگم تنها نبود کاش کسی بود که حرفهام رو بشنوه کاش که تنها نبودم کاش خوب بودم به همه خوبی می کردم کاش عاشق نمی شدم کاش با هم بودیم کاش افسوس لحظه ها رو نمی خوردم کاش قدر این زندگی رو می فهمیدم کاش در دل نمی سوختم کاش نگرانت نبودم کاش چشم به انتظارت نبودم کاش خسته نمی شدم کاش غصه می خوردم برای خودم کاش گرفتارت نبودم کاش می تونستم ببینمت کاش در به در کوچه های تنهایی نبودم
کاش که به یادم باشی کاش میشد در دلت جایی داشتم کاش دوست داشتن واقعی بود کاش عادت نمی کردم به این الفاظ "عزیزم دوستت دارم" کاش در نهانخانه دلم تو را فراموش می کردم کاش که گریه نمی کردم کاش می توانستم باهات گریه کنم کاش می توانستم آغوش گرمی در زندگیت باشم کاش کاش کاش کاش کاش ستاره های آسمونو می تونستم بهت هدیه بدم کاش می تونستم بهت بگم کاش و هزاران کاش دیگر کاش اینجوری نمی شد کاش که دل ها نمی شکستن کاش آدم ها از هم متنفر نبودن کاش زندگی این شکلی نبود کاش که اشک نبود کاش عشق وجود نداشت کاش هر وقت میخواستم میمردم کاش خودکشی گناه نبود کاش آدما سنگ نبودن کاش بشه دوباره تو شاد بشی کاش فراموشم کنی کاش بشه همون آدم قبلی بشی کاش خداحافظی نبود کاش شروعی نبود که همش نگران پایان باشیم کاش غصه نبود کاش دلت غصه نداشت کاش میشد وقتی بیدار میشی غماتو فراموش کنی کاش کینه وجود نداشت کاش دریاها به شوق اینکه تو در کنارشون راه میری آرام بگیرن کاش ساحل دلم برایت طوفانی نبود کاش کاش کاش کاش نمی دونم دیگه چه کاشی بگم فقط آخرین:کاش که کاش و کاش که ای وجود نداشت
به که گویم غم این قصه ی ویرانی خویش غم شبهای سکوت و دل بارانی خویش گله از هیچ ندارم نکنم شکوه ازو که شدم بنده ی پا بسته و سودایی خویش به کدامین گنه این گونه مجازات شدم همه دم بنالم و سوزم زپشیمانی خویش من از این پس شده ام راوی و گویم همه شب غزل چشم تو و قصه ی نادانی خویش تو که رفتی پریشان شد خیالم به چشم من نگاه نکن، دوباره گریت می گیره ساده بگم که عشق من باید تو قلبت بمیره فاصله بین من و تو ، از اینجا تا آ سموناست خیلی عزیزی واسه من ، ولی زمونه بی وفاست قسم نخور که روزگار ، به کام ما دو تا نبود به هر کی عاشقه بگو ، غم که یکی دو تا نبود بگو تا وقتی زنده‌ام ، نگاه تو سهم منه هر جای دنیا که باشی ،دلم واست پر میزنه برای این در به دری ، تو بهترین گواهمی دروغ نگو ، که می دونم همیشه چشم به راهمی
1. چه چیزى سنگین تر از آسمان است ؟ 2. چه چیزى پهناتر از زمین است ؟ 3. چه چیزى غنى تر و پرمایه تر از دریا است ؟ 4. چه چیزى سوزانتر از آتش است ؟ 5. چه چیزى سردتر از زمهریر (هواى بسیار سرد)است ؟ 6. چه چیزى سخت تر از سنگ است ؟ 7. چه چیزى تلخ تر از زهر است ؟ 1. سنگین تر از آسمان تهمت به انسان پاک است ، 2. وسیع تر از زمین حق است ، 3. غنى تر و بى نیازتر از دریا ، دل قانع است ، 4. سوزان تر از آتش ، شاه ستمگر است ، 5. سردتر از زمهریر نیاز به آدم پست است ، 6. سخت تر از سنگ ، دل منافق است ، 7. تلخ تر از زهر ، استقامت در برابر دشواری هاى روزگار است .
میتوانی در مقابلش هم دیوار بسازی، هم آسیاب بادی
تصمیم با تو است . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
زیباترین حکمت دوستی، به یاد هم بودن است، نه در کنار هم بودن . .. .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
دوست داشتن بهترین شکل مالکیت
و مالکیت بدترین شکل دوست داشتن است . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
خوب گوش کردن را یاد بگیریم…
گاه فرصتها بسیار آهسته در میزنند . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
اگر یک روز هیچ مشکلی سر راهم نبود، میفهمم که راه را اشتباه رفته ام . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
مهم بودن خوبه ولی خوب بودن خیلی مهم تره . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
فراموش نکن قطاری که از ریل خارج شده، ممکن است آزاد باشد
ولی راه به جائی نخواهد برد . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
انتخاب با توست، میتوانی بگوئی: صبح به خیر خدا جان
یا بگوئی: خدا به خیر کنه، صبح شده . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
زندگی کتابی است پر ماجرا، هیچگاه آن را به خاطر یک ورقش دور نینداز . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
مثل ساحل آرام باش، تا مثل دریا بی قرارت باشند ... .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
جائی در پشت ذهنت به خاطر بسپار، که اثر انگشت خداوند بر همه چیز هست . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
همیشه خواستنی ها داشتنی نیست، همیشه داشتنی ها خواستنی نیست . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
بیا لبخند بزنیم بدون انتظار هیچ پاسخی از دنیا . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
به کم نور ترین ستاره ها قانع باش، که چشم همه به سوی پر نور ترین ستاره هاست . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
فکر کردن به گذشته، مانند دویدن به دنبال باد است . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
آدمی ساخته افکار خویش است، همان خواهد شد که به آن می اندیشد . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
امروز را برای ابراز احساس به عزیزانت غنمینت بشمار
شاید فردا احساس باشد اما عزیزی نباشد . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
هیچ وقت به خدا نگو یه مشکل بزرگ دارم
به مشکل بگو من یه خدای بزرگ دارم . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
اگر صخره و سنگ در مسیر رودخانه زندگی نباشد
صدای آب هرگز زیبا نخواهد شد . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
کسی را که امیدوار است هیچگاه نا امید نکن، شاید امید تنها دارائی او باشد . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
شاد بودن تنها انتقامی است که میتوان از دنیا گرفت، پس همیشه شاد باش . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
هیچ گاه از دوست داشتن انصراف نده، حتی اگه بهت دروغ گفت بازم بهش فرصت جبران را بده . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
همیشه یادمان باشد که زندگی پیمودن راهی برای رسیدن به خداست
و قدم هایمان باید طوری باشد که حتی دانه کشی زیر پایمان له نشود . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
برای آنان که مفهوم پرواز را نمی فهمند، هر چه بیشتر اوج بگیری کوچکتر میشوی . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
اگر روزی عقل را بخرند و بفروشند ما همه به خیال اینکه زیادی داریم
فروشنده خواهیم بود.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
از انسانها غمی به دل نگیر؛ زیرا خود نیز غمگین اند؛
با آنکه تنهایند ولی از خود میگریزند زیرا به خود و به عشق خود و به حقیقت خود شک دارند؛ پس دوستشان بدار اگر چه دوستت نداشته باشند . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
تاریک ترین ساعت شب درست ساعات قبل از طلوع خورشید است
پس همیشه امید داشته باش . . .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
چه خوب می شد اگر، اطلاعات را با عقل اشتباه نمی گرفتیم و عشق را با هوس و حقیقت را با واقعیت.
گفتی که بیا و از وفایت بگذر
از لهجه بی وفاییت رنجیدم
گفتم که بهانه ات برایم کافیست
معنای لطیف عشق را فهمیدم
**********************************
کاش به پرنده بودی و من واسه تودونه بودم
شک ندارم اون موقع هم این جوری دیوونه بودم
کاش تو ضریح عشق تو یه روز کبوتر می شدم
یه بار نگاه می کردی و اون موقع پر پر می شدم
**********************************
شبی گفتی نداری دوست من را
نمی دانی که من شب چه کردم
خوشا بر حال آن چشمی که آن را
به زیبایی پسندیدی و رفتی
**********************************
به جان هر چه عاشق توی این دنیای پر غوغاست
قدم بگذار روی کوچه های قلب ویرانم
بدون تو شبی تنها و بی فانوس خواهم مرد
دعا کن بعد دیدار تو باشد وقت پایانم
**********************************
حالا بدان تو که رفتی در حسرت بازگشت
یک آسمان اشک آن شب در کوچه پایشده بودم
هر گز پشیمان نگشتم از انتخاب تو هرگز
رفتی که شاید بدانم بیهوده رنجیده بودم
**********************************
تو مثل مرهم یاسی برای قلب شکسته
تو مثل سایبان امیدی برای یک دل خسته
تو مثل غنچه لطیفی به رنگ حسرت شبنم
تو مثل خنده یاسی و مثل غربت یک غم
**********************************
می توان در قلب های بی فروغ
لحظه ای برقی زد و خورشید شد
می توان در غربت داغ کویر
آن ابری که می بارید شد
**********************************
چه می شود تو صدایم کنی به لهجه موج
به لحن نقره ای و بی صدای چشمانت
تو هیچ وقت پس از صبر من نمی ایی
در انتظار چه خالیست جای چشمانت
**********************************
تو نازنین من بودی مثل حالا تا همیشه
کاشکی به جز من هیچ کسی این قدر زیاد دوست نداشت
یا که دلت عشق منو اول عشقاش می گذاشت
**********************************
رویای من همیشه به یاد تو سبز بود
رفتی و حرفی از غم رویا نمی شود
رفتی و دل میان گلستان غریب ماند
دیگر بهار محو تماشا نمی شود
**********************************
نمی دانم چرا رفتی
نمی دانم چرا شاید خطا کردم
و تو بی آن که فکر غربت چشمان من باشی
نمی دانم کجا، تا کی ، برای چه
**********************************
من در اوج پاییزی ترین ویرانی یک دل
میان غصه ای از جنس بغض کوچک یک ابر
نمی دانم چرا شاید به رسم و عادت پروانگی مان باز
برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم
**********************************
چه می شد گر دل آشفته من
هر چشم تو عادت نمی کرد
و ای کاش از نخست آن چشمهایت
مرا آواره غربت نمی کرد
**********************************
تو را آن قدر در دل می سرایم
که دل یعنی ترا زیبا سرودن
فدای تو شقایق احساس
و رویای بی آغاز سرودن
**********************************
و حالا انتهای کوچه شعر
منم با انتظاری مبهم و زرد
ولی ایکاش جادوی نگاهت
غزل های مرا غارت نمی کرد
و در گذرگاهت
دلم گرفته بود
اما
همه گفتن که من دیوانه حالم
نمیدانند که این دیوانه در فکر شفا نیست
هر چه هست اما بی وفا نیست
شخصى به حضور پیامبر اکرم (ص) آمد که هفت سؤال داشت و آنها را چنین مطرح کرد :
پیامبر اکرم (ص) در پاسخ فرمود :
| Design By : ParsSkin.Com |
روزهای تکراری ، گذشت آن لحظه های بیقراری گذشت آن شبهای پر از گریه و زاری کمی دلم آرامتر شده فراموشت نکرده ام ، مدتی قلبم از غمها رها شده شب های تیره و تار من مدتی بیش نیست که میگذرد از آن روز پر از غم به یاد می آورم حرفهایت را باز هم گذشته ها میسوزاند این دل تنهایم را ...................................... تو که با یک بهانه ی ساده مرا رها کردی ، پس با بهانه ای دیگر یکی ساده تر از مرا اسیر خودت کن، با یکی ساده تر از من بازی کن ....................................... شب را دوست دارم! چون دیگر رهگذری از کوچه پس کو چه های شهرم نمی گذرد تا سر گردانی مرا ببیند . چون انتها را نمی بینم .تا برای رسیدن به آن اشتیاقی نداشته باشم شب را دوست دارم چون دیگر هیچ عابری از دور اشک های یخ زده ام را در گوشه ی چشمان بی فروغم نمی بیند شب را دوست دارم : چرا که اولین بار تو را در شب یافتم از شب می ترسم : تو را در شب از دست دادم. از شب متنفرم ، به اندازه ی تمام عشق های دروغین با آفتاب قهرم چرا شبها به دیدارم نمی آید؟
