از صدای سکوت دلم خسته ام
خداوند گریه کرد خداوند گریه کرد خداوند گریه کرد خداوند گریه کرد خداوند گریه کرد خداوند گریه کرد خداوند گریه کرد خداوند گریه کرد خداوند گریه کرد خداوند گریه کرد خداوند گریه کرد خداوند گریه کرد خداوند گریه کرد خداوند گریه کرد خداوند گریه کرد خداوند چه صبری دارد! الهی به فضل و رحمتت بر ما قضاوت کن، نه به عدالت...خداوند گریه کرد
زمانی که بنده اش
آنی که اشرف مخلوقات خواندش و دردانه جهان خلقت شد
اینچنین کبر و غرور سر تا پای وجودش را گرفت.
زمانی که بنده ای که خدا خالق آن بود بر بنده دیگرش ظلم و عناد کرد.
لحظه ای که بنده ای از بندگانش دل بنده ای دیگر را شکست.
لحظه ای که آنچه می پنداشت، شد آنچه که هست.
زمانی که دید این بنده همان بنده ای است که با آهنگ صور اسرافیل خاکش را ساخت
و
اینک بر سر خاک و مال، جنگ و خونریزی است.
زمانی که وجود بی ارزش این خاک را با روح خداوندی زنده کرد
اما اکنون همان بنده ارزش روح خداوندی را با وابستگی به هیچ های زمین فراموش کرده است.
زمانی که این جسم مملو از روح را سرتاسر مملو از عشق الهی کرد
اما هم اکنون هر آنچه عشق می نامندش به هوس می رود.
زمانی که دید عشق داده بودم برای آرامش،
دل داده بودم برای سپردن
گل برای هدیه
اما اکنون همه چیز
ریا و تزویر و دروغ...
زمانی که گفته بود با هم باشید، به هم عشق بورزید و از آن لبریز شوید
از آنچه در دنیا به شما دادم برای رسیدن به اصل خود استفاده کنید
اما همه چیز مصنوعی شد و ساختگی.
زمانی که در آن وقتی که به ما داده بود تا در حضورش بنشینیم و درد دل کنیم
و فیض عشق بازی با خدا را ببریم
رفتیم و چه ناسالم سپری کردیم!
زمانی که دید بر مهر مادری، بی احترامی شد.
زمانی که دید 2 برادر برای هم نقشه می کشند
که چگونه فریب دهند تا به مال و اندوخته ناسالم خود بیافزایند.
زمانی که به گل و پروانه، آب و خاک آنگونه که او می خواست نگاه نکردیم.
زمانی که دید از عقل و پندارمان چگونه استفاده کردیم و برای آنچه خوب است یا بد است
و مفهوم آن مطلق و ثابت است، مقلد مشابهان خود شدیم و از آنچه او به ما داده بود
عقل=استدلال، استفاده نکردیم.
زمانی که او را به جای اینکه در محیط ببینیم در پول و بانک و مال و ثروت می دیدیم
چرا که در نبود این ها او را صدا می کردیم و
اگر مشکلی از نبود آنها نداشتیم حتی اسمش را به لب نمی آوردیم.
اگر روزی از توقعات خود از ما سئوالی کند، براستی ما چه می گوییم؟
| Design By : ParsSkin.Com |
روزهای تکراری ، گذشت آن لحظه های بیقراری گذشت آن شبهای پر از گریه و زاری کمی دلم آرامتر شده فراموشت نکرده ام ، مدتی قلبم از غمها رها شده شب های تیره و تار من مدتی بیش نیست که میگذرد از آن روز پر از غم به یاد می آورم حرفهایت را باز هم گذشته ها میسوزاند این دل تنهایم را ...................................... تو که با یک بهانه ی ساده مرا رها کردی ، پس با بهانه ای دیگر یکی ساده تر از مرا اسیر خودت کن، با یکی ساده تر از من بازی کن ....................................... شب را دوست دارم! چون دیگر رهگذری از کوچه پس کو چه های شهرم نمی گذرد تا سر گردانی مرا ببیند . چون انتها را نمی بینم .تا برای رسیدن به آن اشتیاقی نداشته باشم شب را دوست دارم چون دیگر هیچ عابری از دور اشک های یخ زده ام را در گوشه ی چشمان بی فروغم نمی بیند شب را دوست دارم : چرا که اولین بار تو را در شب یافتم از شب می ترسم : تو را در شب از دست دادم. از شب متنفرم ، به اندازه ی تمام عشق های دروغین با آفتاب قهرم چرا شبها به دیدارم نمی آید؟
